Umami

Gepost op May 28, 2013 door

Interieur-1Omdat we een tijdje geleden een nogal lovende recensie over Umami in het altijd o-zo-kritische Volkskrant Magazine hadden gelezen, zijn wij er ook maar eens gaan eten. Waarom we eerst met drie, toen met vier, en uiteindelijk toch maar met twee personen bij Umami terechtkwamen, is een heel ander verhaal, maar de medewerker aan de telefoon maakte het allemaal niets uit. Want wat bleek: de meeste tafels zijn gewoon voor vier personen, dus who cares.

Umami, gelegen in een diepe werfkelder aan de Oudegracht 74, is een keten (de zevende vestiging is net open) opgezet door het enige Chinese restaurant in Nederland met een Michelin-ster, HanTing Cuisine in Den Haag. De gerechten van die Chinees zijn voor de Umami-kaart vertaald naar een soortement betaalbaar confectievoedsel for the masses. Dat kan goed uitpakken – of slecht. Zou het H&M worden, of C&A? Spannend!

De ruimte ziet er mooi uit: strak ontworpen, maar toch met de knusheid van een werfkelder. Vooral beneden is het goed toeven. Alleen de doorzichtige plastic designstoeltjes zien er nogal cheap uit en zitten ook niet echt lekker. Het eetsysteem is als volgt: allerhande Aziatische hapjes kun je in verschillende combinaties en gangen bestellen. Het is geen ‘all you can eat’-festijn, maar meer een soort Aziatische tapas. Ook lijkt de Michelin-invloed terug te komen in een aantal gerechten met een French twist.

We kozen de variant van 19,90 euro: een driegangenmenu waarbij je per persoon twee gerechtjes per gang kunt kiezen. Sommige daarvan zijn iets bijzonderder en daarvoor moet je dan 1 euro bijbetalen. Met twee personen kun je dus vier gerechtjes maal drie gangen = twaalf gerechtjes, plus elk een bijgerecht (rijst of noedels) kiezen. De eerste twee gangen zijn te beschouwen als voorafjes, terwijl de derde gang op een hoofdgerecht lijkt, met curry’s en lamsboutjes en dergelijke.

De bediening is superefficiënt – ze lopen zelfs met walkietalkies rond! Het systeem zit er goed in geramd, en dat merk je als bezoeker op een positieve manier. Je hoeft vrijwel niet te wachten: alles komt snel en efficiënt op tafel. Chinese Grundlichheit, helemaal niets op aan te merken. Wel zitten er vrij veel damesgroepen en dat kan wat geluidsoverlast (lees: gekakel) opleveren, dus houd daar rekening mee bij je tafelkeuze. Zo’n werfkelder heeft een bijzondere akoestiek.

Het eten dan. Daar kunnen we kort over zijn: goed tot heel goed. De sushi is prima, ook de sushirijst is lekker plakkerig en niet droog. De andere gerechten, zoals coquilles, zeewiersalade, krokant Chinees spek en pekingeend smaken allemaal goed. De derde gang was wat te zwaar met alle curry’s en Indonesische stoofschotels. Dat had ook wel licht en klein gemogen – drie gangen geven immers genoeg vulling. Mijn tafelgenoot Z. vond de derde gang echter fantastisch. Kwalitatief is deze ook zeker niet minder dan de twee daarvoor.

De prijs-kwaliteitverhouding is natuurlijk top. Voor 20 euro zes gerechtjes – vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan. Geen idee hoe ze dit voor elkaar krijgen met de kwaliteit van de gerechten, locatie en bediening, maar het lukt. Zal wel iets met goed inkopen en volume draaien zijn, anyway, wij klagen niet!

Smaak: 8
Prijs/kwaliteit: 9
Ambiance: 7
Bediening: 8

Reacties (6)

 

  1. Herman Bliep says:

    Sterker nog, jullie waren er vaker terug!

  2. Oxysept says:

    O ja, dat was die dag dat ik wat slapjes was!

  3. Olaf says:

    jaja…slapjes..my ass!

  4. Oxysept says:

    Hoei, wat was ik toen slapjes! Ik weet het nog goed!

  5. Jacques Couteau says:

    Gofferdomme! Het is mijn buurman, deze tent. Altijd een beetje kortaffe mensen, als ze vuilcontainer langs mijn kantoor rijden. Maar misschien is dat omdat keukenpersoneel geen Nederlands spreekt. Helaas heb ik altijd bammetjes mee naar mijn werk, anders zou ik er eens binnenwippen.

  6. Oxysept says:

    Enniewee… Inmiddels ben ik hier ook eens geweest. Veel waar voor weinig geld, is mijn conclusie. Iets te veel waar eigenlijk, want alleen met de derde gang al zou ik tevreden zijn geweest als maaltijd. De Italiaanse droge witte wijn is ook zeer goed te hachelen, de geroosterde eend zou ik zelfs legendarisch willen noemen. Het personeel houdt net als ik van opschieten, daarom bevreemdde het mij enigszins dat een van de serveersters graag bij de Belastingdienst wil gaan werken. Ze was op zoek naar ‘zekerheid’. ‘Als je 52 weken per jaar met een fles drank hier aan de werf van de Oudegracht gaat liggen, heb je ook zekerheid,’ zei ik tegen haar, maar ik had het idee dat ze mijn mening niet helemaal serieus nam. Mijn tafelgenoten ook niet, trouwens. Ik stond weer eens helemaal alleen in een vreemde wereld. Gelukkig verzachtte de wijn de pijn grondig, dus nam ik nog maar een glas.

Reageer op Oxysept

Je moet ingelogd zijn om te reageren.