MaarHoeWasHet

Saigon (second opinion)

Gepost op July 22, 2008 door Chantal Ophoff

De Utrechtse schrijver was op vakantie met zijn gezin, dus ik moest me anderszins vermaken. En wat is er leuker voor een vrouw dan uit eten gaan met een vriendin? Vooruit, ik kan een heleboel dingen verzinnen, maar in dit geval werd het uit eten gaan.

Vietnamees restaurant Saigon (Voorstraat 68) is al een keer besproken, maar dat is vier jaar geleden, en… (bombastische muziek): Saigon is verbouwd. De ietwat kitscherige inrichting met tierelantijnen en witte plastic schrootjes is vervangen door een iets minder kitscherige inrichting met lichtbruine – en hopelijk houten – schrootjes. De zaak oogt daardoor veel ruimer en aan het immense Nederlandse verlangen tot exhibitionisme is voldaan met een groot raam zodat je naar buiten kunt kijken terwijl je eet. Je hebt dan wel uitzicht op het slechtste restaurant van Utrecht, Mr. Jack’s (wat doen die hangjongeren daar toch de hele tijd voor de deur?), maar dat is vast bedoeld om je eraan te herinneren hoe goed je het hebt getroffen in Saigon.

Saigon is namelijk geweldig. Goedkoop en lekker. We namen een karafje witte droge huiswijn (plus een glas extra, voor mijn vriendin die niet kon wachten op mijn besluiteloosheid). Omdat we allebei de veertig gepasseerd zijn sloegen we de hoofdgerechten over en namen de specialiteit van het huis, de Bánh hỏi Saigon. Dit is een gerecht voor twee personen en ideaal voor als je 1) van tutten met je eten houdt en 2) van met je handen eten houdt. Je krijgt namelijk plakken rijstpapier die je moet weken in een bakje warm water. Daarna beleg je dat zelf met sla, mihoen, munt, koriander, komkommer en een keuze uit drie gegrilde vleesgerechten. Je rolt de boel op en dan kun je je zelfbouwloempia dopen in een zoetzure saus.

Terwijl je eet weet je dat dit heel erg lichte kost is. Niet vet, niet zwaar, niet scherp gekruid. Ik heb vol bewondering naar de grote dikke knapperige slabladen zitten kijken die je krijgt. Nog nooit zulke mooie kropsla gezien. Ook de koriander en munt lag te sprankelen op de schalen.

Als bijgerecht namen we de Gỏi ngó sen tôm, zoetzure salade met lotusstengels en garnalen. Ook weer heel erg lekker en geen kilojouletje teveel.

De bediening is ook in orde. Er was ook een Nederlandse dame, nu, maar die legde het toch af tegen de zeer efficiënte Vietnamese dame die op het juiste moment het juiste kwam brengen en aanvoelde wanneer ze ons met rust moest laten.

Saigon is nog steeds een absolute aanrader. We betaalden voor twee hoofdgerechten à 15 euro, een flinke salade van 6 euro, een glas wijn, een halve liter wijn en een koffie verkeerd en een espresso het bedrag van 53,40 euro. Zeer sympathiek.

Zijn er minpunten? Nou vooruit, eentje dan. Als je de Bánh hỏi bestelt (er zijn verschillende varianten) zorg dan dat je niet aan een tweepersoonstafel zit. Die is te klein voor al die gerechten. Niet echt een minpunt is het interieur. Het zou best nog wat strakker kunnen. Vietnamees eten smaakt op elke stoel hetzelfde. Van de andere kant, als Saigon zo’n Jasmijn en ik- of Opium-achtige inrichting zou hebben zou de tent binnen de kortste keren met van die zonnebril-in-het-haar-types vol zitten die kijk-mij-eens-hip-zijn zouden zitten rondkijken.

Na afloop namen we er nog een bij De Bastaard, alwaar mijn vriendin over de lotusstengel van de Utrechtse Schrijver begon te vertellen. En toen werd het toch nog ongezellig.

Smaak: 8
Prijs/kwaliteit: 9
Bediening: 8
Ambiance: 7