Mahanakorn

Gepost op July 20, 2006 door

Het was een mooie zomerse zaterdagavond, dus dat betekent in Utrecht: eten op de werf! De Utrechtse schrijver had weer eens een verhaal verkocht en wilde me fêteren. In mijn mooiste rokjes- en bloesjesdagoutfit sprong ik achter op zijn glanzende zwarte fiets en liet me met opwaaiende zomerjurk naar de Oudegracht vervoeren. Martin Bril had het met goedkeuring bekeken.

Eten aan de werf deden we 25 jaar geleden al, al was de keuze uit restaurants toen aanzienlijk beperkter. Ik kan me eigenlijk alleen pizzeria’s herinneren. Ja, dat was toen exotisch. Nu moet je toch met zwaarder geschut uit de hoek komen. Zoals kameelfilet met koffiesaus of zo. Of een toastje met casumarzu, de beroemde Sardijnse madenkaas, bedacht de Utrechtse schrijver, niet geschikt voor vegetariërs en ik ben nu ook al misselijk, dankjewel.

Eigenlijk heb je niet te veel te kiezen op een mooie zomerse zaterdagavond aan de Utrechtse werven, je vliegt gewoon naar het eerste vrije tafeltje in je blikveld en ziet dan maar waar je terechtkomt. Nu hadden wij geluk dat er die avond iets met voetballen was, dus we konden meteen bij de Thai terecht. Omdat er de andere dag ook iets met voetbal zou zijn was er door mijn buren een barbecue bedacht, dus ik wilde graag iets licht verteerbaars.

De terrassen op de werven hebben toch altijd iets charmant tijdelijks en geïmproviseerds. Kijk maar naar die plastic frietsausemmertjes die aan de regenafvoeren hangen en die wippende tafeltjes (‘Is er tenminste iets dat vanavond wipt,’ zei de Utrechtse schrijver zonder veel zelfvertrouwen over het verloop van de avond). Het was die avond ook iets met muziek en jaren zeventig, dus de gracht was vol met lawaaiboten, vreetsloepen, zuipkotters en snackkano’s. Dus eigenlijk kon onze avond niet meer kapot.

Maar laat dat maar aan Mahanakorn over.

We begonnen met de Thaise tapas, Ruam Mit Mahanakorn (9 euro), allerhande kleine hapjes. Dat was best lekker en een bord voor twee personen is goed te doen en is romantisch (al is de Utrechtse schrijver niet zo romantisch, geen enkele rozenverkoper kon zaken bij hem doen). Ik nam als hoofdgerecht de Poh Teak (24,75 euro), een soort van pittige mixed grill. Nu hou ik best van pikant, heet en gekruid, maar dit spul was bremzout. Ik kreeg dat echter niet aan de bediening uitgelegd, die dachten dat ik het te heet vond. Kan het alsjeblieft verplicht gesteld worden dat het personeel Nederlands verstaat en spreekt? Voor 24,75 euro, in Nederlands geld ooit bijna zestig gulden, was dit een flopgerecht.

Hetzelfde gold voor de Sapardo Ruam Mit die door de Utrechtse schrijver was besteld. Eigenlijk moet je alle eten wantrouwen waarmee gemacrameed is. Dit gerecht bestond uit stukjes vlees in een uitgeholde ananas. Niet heel erg uitgehold, dus ook niet heel erg veel vlees. En tamelijk smaakloos, mocht ik zelf proeven. Het Singha-bier (3,50 euro) ging er wel goed in, maar iets te enthousiast bestelden we een tweede ronde. En natuurlijk wilde de Utrechtse schrijver geen half flesje laten staan, hij wilde dat opdrinken. Maar het was gezellig en we lieten ons humeur niet door het eten bederven.

Maar laat dat maar aan de straatzanger met gitaar over.

Ik ken hem al een jaar of twintig. Hij is zijn wilde haren en zijn honden kwijtgeraakt, maar zijn eigenaardige dictie heeft hij behouden. Natuurlijk kwam hij naast ons staan met zijn ‘YOU VILLUP MAAI ZENZUZ’ en zijn ‘THERE IZ A HOUWZ IN NEW ORLEANZZ’, zodat de overkant het goed kon horen. En hij stond achter me! Ik weet het, het hoort bij de koeleur lokaal enzovoort, maar kunnen we niet met zijn allen lappen om deze Assurancetourix naar Australië te laten emigreren? Voor 5 eurocent per Utrechter komen we al heel ver. Ik hoor liever een Roemeens straatorkest, een elfjarige vioolstudent en Herman Pouderooyen zingen. Tegelijk. Door elkaar. Met Cochius op de achtergrond, dood en wel.

Afijn, toen de Utrechtse schrijver eindelijk zijn bier op had konden we gaan, een ijsje halen bij Venezia. De Utrechtse schrijver gaf wederom geen fooi en deze keer was ik het helemaal met hem eens. 68 Euro was meer dan genoeg.

In het zomerse donker sprong ik weer bij de Utrechtse schrijver achterop. Om het goed te maken mocht hij even onder mijn zomerjurk friemelen in een steegje. Martin Bril had het met goedkeuring bekeken.

Smaak: 6
Prijs/kwaliteit: 4
Ambiance: 8
Bediening: 6

Reageer

Je moet ingelogd zijn om te reageren.