Azhar

Gepost op March 30, 2004 door

Hoewel alles in de Kanaalstraat om eten draait, zijn er naast de vierhonderd groentewinkels en zeventig Turkse bakkers annex pizzakoningen maar weinig restaurants te vinden. Voorlopig tel ik er drie: aan het eind zit een Chinees, aan het begin een Surinamer en in het midden, waar de Bandoengstraat op de Kanaalstraat uitkomt, een Marokkaan.

Dat Marokkaanse restaurant heet Azhar, en ik vereerde deze lokatie gisteravond met een bezoek. (Eigenlijk had ik zin in schnitzel met doperwtjes, maar dat eten we weer een andere keer.) Voor Utrechtkenners: vroeger zat hier cafe Het Aambeeld – de Oranjeboomlichtbak met die naam aan de gevel herinnert daar nog aan. Maar sinds de verbouwing, ruim twee jaar geleden, lijkt het pand in niets meer op een bruin cafe. Het is een opvallend nette en ruime zaak geworden.

Bij binnenkomst worden we door een verpletterend geklede serveerster (fluorescerend geel truitje, kort rokje, Pipi-Langkoussokken en witte laarsjes) attent uit onze jassen geholpen. Nadat we zijn gaan zitten, komen er wat olijven en brood op tafel. In het rond koekeloerend zie ik dat de overige gasten voornamelijk Marokkanen zijn, wat waarschijnlijk iets zegt over de authenticiteit van de keuken. Zelf zeg ik ook iets, namelijk ‘drie rode wijn graag’, maar het valt in het geheel niet mede om de aandacht van de serveerster te trekken.

Als dat uiteindelijk toch is gelukt, bestellen we maar meteen het eten. Couscous met kip voor B. (87), drie soorten vis en een auberginesalade voor T. (52), en een tajin met lamsvlees, pruimen, uien en amandelen voor mij (32). Ja beste lezer, er zat gisteravond heel wat levenservaring (171) aan tafel bij de firma Azhar.

Het geheel komt redelijk vlot op tafel. Bij de gerechten van T. en mij wordt een geurige, gekoeleurde rijst geleverd waar – hoera! – ook wat doperwtjes doorheen zitten. Het lamsvlees is zeer mals en rijk van smaak door de pruimen en andere ingredienten waar het een tijdje in heeft liggen sudderen. Ook van mijn disgenoten hoor ik louter lovende woorden. De auberginesalade, waar ik ook een vorkje van meeprik, is wat extreem gekruid en nogal zout, maar op een perverse manier heel erg lekker. Zout maakt dorstig, maar de serveerster interesseert dat wederom niet zoveel.

Even een wenk voor Zero: er worden in Azhar geen extreem grote hoeveelheden geserveerd. Toch had ik genoeg, maar dat kwam misschien ook door de punt Baklava die ik een uur voor de maaltijd nog had weggewerkt. Na een geurig kopje koffie en betaling van ongeveer 55 uiro werden we weer in onze jassen geholpen. Geheel verzadigd verlieten we het pand. Ik ga zeker nog eens terug om wat andere gerechten te proeven, want in de keuken wordt goed gepresteerd. Als de bediening nu ook nog wat minder ongeinteresseerd doet, kan dit restaurantje – al meeliftend op de Lombok-is-gezellie-hype – nog populair worden.

Ambiance: 7

Smaak: 8

Bediening: 5

Prijs/kwaliteit: 5,5

Reageer

Je moet ingelogd zijn om te reageren.