MaarHoeWasHet

RASA – Mystic Grooves

Gepost op February 20, 2004 door Oxysept

Diep weggestopt in de Pauwstraat (een zijstraatje van de Oude Gracht, zo ongeveer tegenover bioscoop Rembrandt) bevindt zich ‘wereldculturencentrum’ RASA. Jammer dat het mij ongeveer zeven jaar heeft gekost om dit pand te vinden, want het is zowel van binnen als van buiten uiterst fraai. Voor de bouwkundigen onder jullie: RASA is in 2000 verbouwd onder leiding van de gerenommeerde architect P. Versseput.

Op uitnodiging van Sander Friedeman (dj Safri) gingen O., B. en ik gisteravond koekeloeren bij Mystic Grooves, een avond met, ehrm, Mystic Grooves. ‘Een mix van moderne oriëntaalse en Aziatische dansmuziek. Indiase bhangra, Pakistaanse breakbeats, Arabische house en hiphop zorgen voor een sfeervolle en relaxte avond,’ aldus de website van RASA. Toe maar weer.

Welnu, die P. Versseput mag dan een rare naam hebben waar je zo een beetje om moet lachen, architecturen kan deze cultuurdrager als geen ander. De foyer, de bar, de grote zaal (met tribune) en zelfs de wc’s: alles is prettig en goed doordacht opgezet en dat werkt positief op de stemming van de bezoeker (psychogeografie is belangrijk!).

De mensen die op Mystic Grooves komen, zijn niet de types die met een biertje tegen de muur staan te leunen. Integendeel: meteen vanaf het begin van de avond wordt er wild gedanst door het publiek, dat voornamelijk uit aantrekkelijke mevrouwen bestaat. Wel een apart soort aantrekkelijke mevrouwen – het soort waarvan je het idee hebt dat ze net van hun afspraak bij het RIAGG vandaan komen. Nu ja, oogverblindende schoonheid gaat nu eenmaal vaak gepaard met een vleugje gekte – ik zie dat aan mezelf.

Terwijl we met een biertje tegen de muur staan te leunen, wordt de muziek beter en beter. Een beetje jungle, wat techno en die bhangra-versie van Missy Elliots Work It (weet de Bhangra/Stemra daar wel van?) is helemaal knallen. Ja, die Mystic Grooves bevallen mij danig. Ik bestel nog maar een biertje bij de-vrouw-met-het-beangstigend-grote-kapsel, die blijkbaar elke avond in elke Utrechtse horecagelegenheid werkt.

Er komt een jongen naar me toe die overal zweet, zelfs uit zijn haar. Hij geeft me een hand. ‘Jij bent toch?… Nee, je bent het niet,’ zegt hij. ‘Je lijkt sprekend op Jochem, een vriend van me uit Utrecht. Echt precies.’

‘Knappe jongen zeker, die Jochem?’ vraag ik.

‘Valt wel mee… Hij heeft net zo’n raar baardje als jij. Maar tegenwoordig is hij een junk. Jij bent toch geen junk?’

‘Nee,’ antwoord ik. ‘Als ik spuit, is het alleen maar jongenssap.’

Hij kijkt me aan en zwijgt.

‘Van mijn eigen dus,’ verduidelijk ik.

Nog steeds die blik. ‘Je lijkt echt sprekend op Jochem,’ zegt hij, geeft me weer een hand en loopt weg.

De avond begint nu goed op stoom te raken – vandaar al dat zweet natuurlijk. Ineens houdt de dj van dienst er mee op en treedt er in het midden van de zaal een buikdanseres op, wereldcultureel begeleid door een sitarspeler en een trommelaar. Ja, die andere culturen hebben ook hun goede kanten, zo blijkt.

Na het optreden zoek ik mijn gabbers in de foyer maar weer eens op, waar inmiddels Turks brood met olijventapenade bij het bier wordt geserveerd. En dat allemaal voor 5 uiro entree.

Mystic Grooves is kortom een goede avond, maar je moet er ook weer niet iedere week naartoe. Daarom is het ook maar 1 keer per maand, waarschijnlijk. Allen daarheen! Maar niet allemaal tegelijk, want dan kan ik die buikdanseres niet goed meer zien.